“Ey güzel Allah’ım, Sana mat olanı, Sen mat etme, günahkâr kuluna
lütuf ve riayetten başka bir şey yapma!
Bazı kusurlarda bulunduk, terbiyesizlik etti isek, onları lütfunla
bağışla, bizlere cezasını verme!
Yâ Rabbi, acımak vaktidir; bize acı. Bu aciz kulunu belalara
uğratıp da, yok etme!
Ayrılık fikrine kapılıp bizi kendinden ayırma, buluşmaktan,
kavuşmaktan başka bir şey düşünme!
Topraktan yaratılmış olan kulunun toprağını yerlere saçıp savurma,
bize göklerden başka bir yeri durak olarak verme!
Önceden, bizi kendinden başkasına çekme, sonunda da bize kutluluktan,
güzellikten başka bir şey verme!
Neye alıştıysak lütfunla bizi alıştığımız şeye ulaştır! Bizi kendi
başımıza bırakma, bizi manen beslemekten, yetiştirmekten bıkma,
usanma!
Biz Senin aşk meyhanende bulunanlara kuluz, köleyiz; bizi meyhaneden
soğutma, meyhaneye sırt çevirtme!
Biz kim oluyoruz ki sana ‘Yapma, etme!’ diyelim! Haddi aştık,
ileri gittikse bir kez daha bağışla.
Fakat mademki cahillik edip dedik, bizim bu yapma etme diyen
dilimizin de kusuruna bakma!”
“Ey güzel Allah’ım, bu naçiz duaya Sen de âmin de. Zaten dua
Senin duan, âmin de Senin âminin değil mi?”
Âmin âmin âmin.

AŞK BİR DAVAYA BENZER
Mesnevi Sohbetleri
H. Nur Artıran

SUFİ KİTAP

Ankara'nın Sesi Haber Sitesi